„POPIOŁY / ASHES”

Popioły, oparte na powieści norweskiego pisarza Gaute Heivolla Zanim spłonę, nawiązują do autentycznych wydarzeń w małym norweskim miasteczku Finsland, gdzie pewnego dnia w 1978 roku spłonął dom, a zaraz potem rozpętała się seria dziwnych podpaleń, które uruchomiły grozę i przerażenie zarówno wśród całej lokalnej społeczności, jak i narastający dramat ujawnionego wkrótce piromana. (…)

Na pierwszym planie dzieje się najwięcej. Tam spotykają się wszyscy bohaterowie, matka, ojciec – szef lokalnej straży i sam podpalacz. Tu lalki są już ludzkich rozmiarów, niemal realistyczne, wciąż prowadzone przez ukrytych w cieniu animatorów, niekiedy ubranych w kostiumy postaci scenicznych, co sprawia, że nie sposób odróżnić człowieka od lalki. Bohaterom wracają rozmaite wspomnienia, zapamiętane z przeszłości obrazy, nie tworzące żadnej logicznej całości, pozwalające na indywidualne snucie skojarzeń i refleksji przez każdego z widzów, ale przyciągające nieprawdopodobnie uwagę i koncentrujące na każdym działaniu”.
Marek Waszkiel (marekwaszkiel.pl)

To emocjonalny thriller umiejscowiony gdzieś pomiędzy fikcją a rzeczywistością, równocześnie znakomity i niepokojący. Za licznymi pożarami domów kryje się intymna wypowiedź, która próbuje opisać ogień szaleństwa ukryty w każdym z nas.

Yngvild Aspeli reżyserując spektakl wykorzystała możliwości jakie daje nowoczesny teatr. To gra w kilku planach, projekcje polskiego tekstu wyjaśniającego i uzupełniającego kolejne sceny. Ale trzeba pamiętać, że to także teatr lalek. A te są zarówno stolikowe, jak i naturalnej wielkości. Przy tym o niezwykle wyrazistych obliczach. Pracował nad nimi cały sztab rzemieślników: Polina Borisova, Sebastien Puech, Yngvild Aspeli, Carole Allemand, Sophie Coeffic. Do tego odziane są w kostiumy, które obmyśliła Sylvia Denais. Jak żywi ludzie. Jakby było mało, są naturalnej wielkości…(…) Oszałamiająco zaprojektowane i wykorzystane. Uważny obserwator widzi trzy, cztery plany, a Plexus Polaire zadbali o najdrobniejsze detale. I kiedy w finale okazuje się, że to tylko troje aktorów, a każde z nich musiało animować po dwie naturalnej wielkości lalki jednocześnie – owacja może być tylko na stojąco.

Dyrektor artystyczny: Yngvild Aspeli
Yngvild Aspeli, reżyserka, aktorka, lalkarka tworzy na naszych oczach plastyczny świat, próbujący opisać najbardziej skrywane uczucia, przetwarzając je na słowa, dźwięki i gesty, uruchamiając zarówno wyobraźnię jak i materię. Większość jej projektów inspirowana jest współczesną literaturą europejską. Przestawienia, które powstały podczas jej pracy z zespołem Plexus Polaire to m.in. „Sygnały” (2011), „Opera na opak” (2013), „Popioły” (2014) i „Ciemna komnata” (2017). Obecnie pracuje nad adaptacją „Moby Dicka”, którego premiera odbędzie się w 2020 roku.

Realizacja:

• Reżyseria — Yngvild Aspeli
• Współpraca artystyczna — Paola Rizza
• Muzyka — Guro Moe Skumsnes, Ane-Marthe Sørlien Holen
• Scenografia — Gunhild Mathea Olaussen, Charlotte Maurel
• Kostiumy — Sylvia Denais
• Reżyseria świateł — David Farine
• Konsultacja dramaturgiczna — Pauline Thimonnier
• Menadżer techniczny — Xavier Lescat
• Wsparcie artystyczne — Philippe Genty & Mary Underwood
• Produkcja — Sarah Favier

Obsada:

• Aktorzy animatorzy — Pierre Tual / Philippe Rodriguez Jorda / Viktor Lukawski, Aïtor Sanz Juanes / Alejandro Navarro, Andreu Martinez Costa
• Marionetki — Polina Borisova, Sebastien Puech, Yngwild Aspeli, Carole Allemand, Sophie Coëffic