Teatro Tatro: Stalker

Scenariusz i reżyseria: Ondrej Spišák
Scenografia: Karel Czech
Kostiumy: Katarína Hollá
Obsada: Milan Ondrík, Peter Oszlík, Agáta Spišáková, Zuzana Konečná, Milan Vojtela, Vít Bednárik, Ondro Spišák, Samo Spišák, Filip Vojtela, Krištof Barát, Samo Šabík, Michal Záhradníček

Bracia Strugaccy są najbardziej rozpoznawalnymi radzieckimi autorami z nurtu fantastyki naukowej.

Akcja rozgrywa się gdzieś na Zachodzie, w miejscu odwiedzonym przez obcą cywilizację. Miejsce to, nazywane Strefą/Zoną, skrywa wiele przedmiotów będących śladami po Obcych. Na magicznym terytorium dochodzi do różnych fizycznych anomalii, które stanowią dla przebywających na nim ludzi niebezpieczne, a często wręcz śmiertelnie, pułapki. Zarówno sama Strefa jak i znajdujące się w niej przedmioty, budzą ogromne zainteresowanie Międzynarodowego Instytutu Pozaziemskich Cywilizacji. Pracownicy Instytutu poszukują osób, które ryzykując życie, wejdą do Strefy. Są to Stalkerzy, odwiedzający Zonę tylko pod osłoną nocy, wynoszący niezwykłe artefakty. Najbardziej pożądane są tajemnicze kule, które według legendy, spełniają najbardziej skryte pragnienia.

Świat bohaterów „STALKERA” jest zdegenerowany, kroczący w stronę globalnej katastrofy. Jego mieszkańcy nie tracą nadziei, że istnieje coś (może właśnie ta niezwykła kula?) co może powstrzymać upadek. Wizyta cywilizacji pozaziemskiej pozostawiła na Ziemi kilka „naznaczonych” miejsc. Powstały Strefy, które żyją własnym, niezrozumiałym dla człowieka życiem. Nie działają tam prawa fizyki, nie istnieje życie w takiej formie, jaką znamy. Odgrodzone od świata, chronione przez uzbrojonych mężczyzn obszary i zamknięte w nich przedmioty fascynują, przerażają i jednocześnie przyciągają – zarówno neurotycznych naukowców jak i pozbawionych skrupułów biznesmenów. Najlepiej znają je jednak Stalkerzy, którzy wynoszą te tajemnicze rzeczy, a wraz z nimi szereg tajemnic. „Strefę” noszą oni nieustannie ze sobą.

Kultowa historia, która doczekała się już słynnej wersji filmowej, a także była inspiracją do stworzenia serii gier komputerowych oraz powieści science-fiction braci Strugackich „Piknik na skraju drogi” (znanej również jako „Stalker”) ukazuje życie na skraju jednej ze Stref. Jest to świat pełen rozczarowań, w którym rządzi jeden z najlepszych lokalnych stalkerów, Roderick Shoehardt, zwany „Rudym”.

Grupa teatralna Teatro Tatro znana jest z realizacji teatralnych w przyczepach kempingowych, namiotach i innych niecodziennych miejscach. Również w najnowszej produkcji w reżyserii Ondreja Spišáka na podstawie pomysłu Karela Czecha wykorzystana została przestrzeń daleka od tradycyjnego „black boxu”.

lasku – już od pierwszych minut było to więc niezwykłe doświadczenie. Ruch wewnątrz strefy jest oczywiście regulowany i dozwolony jedynie pod eskortą. Kto w tej „strefie teatralnej” szuka wygodnego miejsca do oglądania oderwanej od rzeczywistości fikcji, najwyraźniej źle trafił. Przebywanie w lokalnym sparaliżowanym społeczeństwie, w którym się ani w pełni nie żyje, ani nie umiera, a jedynie hibernuje, jest jednocześnie przygnębiające i do granic absorbujące.

Na końcu wędrówki nie czeka znajomy namiot cyrkowy, ale zdecydowanie mniejszy, kameralny namiot wojskowy. Obydwa obozy (aktorzy i widzowie) zbliżają się do siebie w silnie magnetyzującej „pułapce teatralnej”, której nie brakuje jednak charakterystycznego dla Teatro Tatro humoru.

Jako scenarzysta i reżyser, Spišák nie oferuje teatralnej wersji filmu Tarkowskiego ani mechanicznej transkrypcji prozy Strugackich, choć niewątpliwie podąża ich śladami. Pośredniczy natomiast w swego rodzaju „zanurzeniu” w świat, w którym dotychczasowa wiedza ludzkości fatalnie zawiodła i w obliczu tego, co niewytłumaczalne, konieczne jest nieustanne weryfikowanie ugruntowanych imperatywów lub modyfikacja reguł. Jest to świat, który pozostawia ślad na każdym, kto się do niego nazbyt zbliży; świat w którym walce o przetrwanie (egzystencjalne i realne) sens nadaje jedynie coś tak bezsensownego,
jak miłość.

W „Stalkerach” Teatro Tatro nieznacznie redukuje swój typowy, bogato spektakularny styl, wzmacniając przy tym skoncentrowaną aurę przygody i tajemnicy. W efekcie powstaje ciężka atmosfera, w której każdy krok może oznaczać śmierć lub kolejne chwilowe zwycięstwo. Dominującą cechą jest tu autentyczność i spontaniczność, z jaką zespół aktorów i aktorek (wraz z reżyserem) tworzy panoptyczne postacie żyjące w kontakcie ze Strefą. Wśród nich jest oczywiście główny bohater i zarazem narrator, „Rudy” w którego rolę wcielił się Milan Ondrík – jest to jedna z najbardziej godnych uwagi kreacji ostatnich sezonów.

Requiem historii stanowi ostatnia (z zamierzenia) wyprawa „Rudego” do Strefy. Wyrusza on po najcenniejszy znajdujący się w Strefie przedmiot, jednak jego zdobycie będzie wymagało znacznej ofiary.

Po raz pierwszy w Polsce „STALKER” zespołu Teatro Tatro ze Słowacji. Do zobaczenia na scenie w Ruinach Teatru Victoria w Gliwicach. To adaptacja powieści, znanych miłośnikom literatury science fiction Arkadija i Borysa Strugackich, „Piknik na skraju drogi”. Bracia Strugaccy są najbardziej rozpoznawalnymi za granicą radzieckimi autorami z nurtu fantastyki naukowej.

Akcja rozgrywa się gdzieś na Zachodzie, w miejscu odwiedzonym przez obcą cywilizację. Miejsce to, nazywane Strefą/Zoną, skrywa wiele przedmiotów będących śladami po Obcych. Na magicznym terytorium dochodzi do rożnych fizycznych anomalii, ktore stanowią dla przebywających na nim ludzi niebezpieczne, a często wręcz śmiertelnie, pułapki. Zarowno sama Strefa jak i znajdujące się w niej przedmioty, budzą ogromne zainteresowanie Międzynarodowego Instytutu Pozaziemskich Cywilizacji. Pracownicy Instytutu poszukują osob, ktore ryzykując życie, wejdą do Strefy. Są to Stalkerzy, odwiedzający Zonę tylko pod osłoną nocy, wynoszący niezwykłe artefakty. Najbardziej pożądane są tajemnicze kule, ktore według legendy, spełniają najbardziej skryte pragnienia.

Świat bohaterów „STALKERA” jest zdegenerowany, kroczący w stronę globalnej katastrofy. Jego mieszkańcy nie tracą nadziei, że istnieje coś (może właśnie ta niezwykła kula?) co może powstrzymać upadek.